Fumo agora aquel cigarro do ano oitenta e dous

Ás sete da mañá por Copenhague

Despois de abandonar un comboio desde Hamburgo,

Á espera de que abrisen a oficina de turismo.

Fúmoo e sei que inda perduran

Os teus ollos entre a néboa da memoria,

Os teus ollos de ceo claro de agosto,

Veronika.

A acender os meus Celtas sen filtro,

A escoitar o meu proxecto de chegar até Elsinor.

Verónika perdida nos camiños do Báltico.

Hai un vento na cancela

Que regresa desde antano.

Unha chave que ficou

A pender da fechadura.

Unhas táboas aí ciscadas,

Non pregunten para que.

A pegada dunha roda

Na lama seca doutro inverno.

Unhas silvas que creceron

Entre brotes de rosas.

E un espectro que me ocupa

A amplitude da mirada.

E xa pasaron as correntes apestadas.

E xa pasaron os regatos purulentos.

Xa pasou tamén a vida.