O certo é que nacín.

Non sei por que motivo.

Coñezo as consecuencias.

Roubáronme do olvido,

Alá polos confíns do mar do esquecemento,

Un barco e unha harpa,

Un corvo e unha estrela.

E entrei pola distancia

Na foz dun longo río,

Estampado de luz.

Nun principio eu traía unha ponte na cabeza,

Unha táboa que axuntaba dous incendios afastados,

E brillaba como o centro dun diamante.

E dixo o corazón:

Que alumen estas lámpadas por sempre.

Había un firmamento por enriba das augas

E as veigas tiñan flores e calor.

Nas árbores pousaba co voo dos estorniños

Un eco de infinito.

E eu viña sen proxecto na aventura.

E dixeron os pulmóns: que a música te inspire.

Eu debía ter os ollos moi abertos

E os oídos impregnados polo vento

Con substancias e sons que falaban da tarde,

E de todo o que escoitaba viñan ecos e fascinio.

E foi por ese tempo que amenceron as palabras.

Souben logo que o rumor, o murmurio das voces,

Era a sombra dun reflexo,

Unha luz que se xeraba entre as augas dos espellos

Que reflicten os espellos

Que reflicten os espellos.

fotograma de O Espello, de A. Tarkovsky