O certo é que o ignoramos todo sobre a morte.
Andamos coas chaves, abrindo portas e cancelas,
Vestíbulos, ventás, accesos e entradas,
Cun feixe de impresións sobre o metal
Con formas estendidas,
Con gumes de coitelos ou de sabres,
As chaves que nos levan e nos traen,
De aquí para aí,
De alí para acá.
E non damos coa porta para entrarmos
No círculo das tebras.
Facemos moitas copias
E dámosllas a amigos e parentes.
Mandámoslles mensaxes, cartas, telegramas,
Pedímoslles que veñan e que abran
Coas chaves o misterio,
Que suban escaleiras,
Desatranquen as contras,
E brille o amañecer,
E a noite xa alborexe.
Mais nunca dan coa porta do segredo.
No fondo destes cuartos, faiados e gavetas,
Bauis e epistolarios,
Asoman fotos, manuscritos,
Xornais que corroeron as décadas,
Resumos de ultramar,
Garrafas con licores de outrora.
Mais nunca unha noticia do mar do esquecemento.
Así que parecemos
Ladróns e delincuentes
Portando unha ganzúa
Nas mans ensanguentadas.
foto de Erik Johansson
O Ximnasio de Academo 