Xa son ese varón de incertos moitos anos
Que un día de domingo sen nada que perder
Avanza cara ao lenzo de ruína
Dunha antiga estación ferroviaria,
Detén o seu camiño
Disposto a gorentar
Os froitos da figueira
Que en sombra se lle ofrecen
E sente a soidade ontolóxica do humano,
Só, libre de pesos,
Cangado polo estrago
Das décadas, feliz,
Despois de todo,
Ulises de regreso?
O Ximnasio de Academo 