Ás veces fico a oír o canto desas aves
Sen nome que repousan
No cumio do tellado.
Sospeito que pertencen
A especies sen arraigo
Que habitan desoladas
Un mundo sen feitizo,
Que vagan fuxidías,
Sen rumbo cara ao sur,
Confusas polas formas inéditas do outono.
E pénsoas como proba
Dos ríos confundidos,
Dos meses trasvirados,
Dos erros da sazón,
Nós mesmos no extravío
Feridos de ventura,
Mancados pola sorte.
Que tempos que nos chegan
Descordados e tortos,
Barullentos e iracundos,
Sen teren por que vir.
O Ximnasio de Academo 