Hai no río unha harmonía que amañece do devir

E vai dispondo as cousas ordenadas,

Primeiro aquela rama,

Máis tarde varias follas,

Despois unhas materias de ruína,

Por fin, restos, anacos, faragullas.

Sempre na liña do fluír,

Camiño do deceso, na derrota.

No vento, pola contra,

O mundo precipita a súa ventura,

E bate contra os vidros das xanelas,

Varre rúas e campos,

Seca os paseos e as lameiras,

Torna o día unha revolta,

Un alboroto,

Unha desorde e un tumulto.

Vento e río dan na chuvia

Unha concordia,

Un principio de sosego.

Algo de chuvia ten o pranto:

Río do tempo que se foi.

Vento da furia que nos prende.