Son amargas estas cores que derrotan a mañá,
que perseguen a tintura da tristeza,
que procuran os pigmentos do porvir.
Son molestas, desabridas,
mesmo ríspidas, incómodas,
co seu ton de vida antiga,
cos seus azos de ledicia.
Chega un barco polo fondo
entre restos de calixe
a abrir sulcos pola brétema
nos combates da pintura,
no seu ton avermellado.
E hai quen deita unha cortiza de sobreira
cun pauciño como mastro
e unhas follas de velame.
Unha sombra nos espectros do neno que fun
Luz de augas interiores,
aire inzado de fracaso.
O Ximnasio de Academo 