Deixamos por atrás as praias desoladas,
Os bosques en que ardían as harpas da tristeza,
As sombras das ribeiras que, amenos territorios,
Funestas esparexen a soidade do mundo.
E démonos a andar.
Tamén vimos pasar os días de agasallo,
Fragmentos do relato de Venus e caprichos,
O sangue que brotaba do ventre de Nietzsche.
O tempo viña inzado de nubes que vertían
Domésticas mesturas de música e de lume,
Os salmos que cantamos nos ritos da saudade.
Eran barcos amarrados, naves atracadas,
Vagóns que descansaban do seu curso nunha vía lateral,
Eran caixas e paquetes que ninguén demandaría,
Os arquivos do baúl do esquecemento.
O Ximnasio de Academo 