Oh tempo, ao mesmo tempo
Amigo e inimigo,
Portador da continxencia
E niño do azar,
Pazo da noite
E pórtico da alba,
Tálamo nupcial do posible e do preciso.
Oh himen, himeneo.
Vestíbulo do fado,
Arcada da ventura,
Mansión da escuridade.
Ti que andas a querer nos nomes das palabras
Os buques afundidos, as praias sen acceso,
O cabelo agasallado polo ímpeto das flores,
Un hálito de sombra, un mel esvaecido.
Oh tempo espreguizando no corpo e na distancia
Hortensias sobre o azougue dos lagos reflectindo
Os cántaros perdidos con augas olorosas.
Oh himen, himeneo.
Porque os ríos polo fondo
Sempre aspiran a ser círculos,
Vertidos de auga azul
Nunha esfera que xira.
Oh himen, himeneo.
Mistérica canción dos meus enigmas.
O Ximnasio de Academo 