a Álex Alonso Nogueira
Un vento de poente deita luces amarelas sobre as árbores do parque.
New York xace tendida á miña beira
O mesmo que unha iguana, un longo cemiterio,
Un campo de verduras.
E achégame o seu vaso, un cálice de flores,
Cornucopia do solpor.
Hai músicos tocando un algo de Steve Reich.
O tempo habita en min, un barco fumegando,
E vai vertendo sombras e caixas de tristeza.
Sonora frauta, soño
De noites a furar
No alto das cancelas,
No centro de valados e estacadas,
Adarves, baluartes, cercados, paramentos.
Music for eighteen musicians.
Pois onte xa é pasado,
Mañá inda é porvir.
Mais hoxe é un agasallo,
Obsequio do presente.
Every work of art is an uncommitted crime, escoito.
Nos cálices do rito, en tempos de mudanza,
Mirei que te achegabas no ermo da paisaxe.
E agora estás aquí.
Non moras no traxecto,
New York, meu pesadelo,
Espectro da ansiedade.
E alguén que se apresura a contestar:
There is no love that is not an echo.
As torres doutro tempo do Upper East Side,
Contidas na emoción da envergadura,
Reflicten toda a cor do meu Martini.
Se non morremos hoxe,
Tempo é de celebrar.
“There is no love that is not an echo”.
Theodor Adorno
“Every work of art is an uncommitted crime”.
Theodor Adorno
“La musique est peut-être l’exemple unique de ce qu’aurait pu être – s’il n’y avait pas eu l’invention du langage, la formation des mots, l’analyse des idées – la communication des âmes.”
Marcel Proust
O Ximnasio de Academo 