Os amigos coñecían as fendas.
Por que táboas se filtraba o mar a cada pouco.
De que banda afundiría no momento do naufraxio.
Era sabido.
Comezara por perderse polos mapas.
O soprar do vento inflou cartas mariñas
E nun golpe despegaron entre a néboa e a chuvia.
Mares, illas e derrotas a voar pola distancia.
Despois, un cabalo da baralla,
Un cubilete.
Un dado de marfín a rolar polas ondas.
A radio, entón, deixou de transmitir.
E as aves foron sendo outra liña de mensaxes,
A pousárense nos cabos,
A partir a cada pouco.
O chiar sobre a coberta.
Por fin chegou a calma.
E non houbo nada.
Só unha barca que afundía sen remedio.
E así caeu o vello.
Naufragado no medio do bar.
Tamén o mar lle entraba,
Ao tempo que afundía,
Polas fendas da cabeza.
Lixeiro, impetuoso,
Cada onda un bater do corazón.
O Ximnasio de Academo 