En Portugal, pouco despois de cruzar o río,
En Vilanova de Cerveira,
Hai unha casa,
Cun xardín de señorío e avoengo
E escalinata cara á porta principal,
Cunha estatua na cornixa
Que goberna desde a altura
O devalo das mañás e dos solpores.
Ben semella un santo guerreiro, unha figura
Destinada a bendicir e protexer
Ao mesmo tempo
Os tellados da vila, as laxes da rúa,
Os fervores da existencia entrando no lugar.
Ao lonxe, o vello río vai tranquilo.
E esparexe preguiceiro
O rumor do seu percurso
E unha calma para os tristes,
Para aqueles derrubados.
Anda o día algo bebido, algo chispo de tristeza,
A deitar a súa amargura no silencio.
Trae desánimo e fatiga, e unha néboa de alcol,
E o cabelo esparexido de desazo.
Leva roupas e atavíos
E apósitos, vendaxes,
Que pertencen a unha sombra.
Ten a extrema ludicez dos navíos que se afunden,
Dos palacios incendiados,
E das torres que no ocaso da súa altura
Inda erguen o vigor
Da súa loita contra o vento
E contra o tempo.
Mais a estátua,
Desde a altura da cornixa,
Olla para o fondo,
Para o lugar en que se perde o río.
Como se quixese adiviñar
Algún prensentimento.
O Ximnasio de Academo 