O Ximnasio de Academo

E anda a brisa deste outono a debuxar

A memoria sobre a pel

Como se andase a repartir as horas perdidas,

Como se fose a súa obriga soprar nunha corneta

E facer que na lembranza aparezan as prazas

Que eu supuña esborralladas,

Evidencias que revelan que houbo outonos e houbo ocasos,

Que houbo espellos e inventarios,

E non só regresan sombras imprecisas e deformes,

E palabras que me asaltan entre vidros

Escachados,

Tronzados,

Rotos.