Memorias e camiños que o tempo me tatuou,
Aldeas e lugares da alma polos libros,
Motores en que xiran as chagas do vivir,
E noites que se foron baixando por un río.
A cor que traen as horas, sinal de labirintos,
Un trazo do imposible que pesa sobre o lombo,
Ten aves que viñeron voar no esquecemento.
A noite fica impresa nun voo de néboa azul
E anda no silencio unha ferida,
Deixando os seus pigmentos nas casas contra o mundo.
Nos cólicos dos tristes asuma ao fin Saturno.
E sombra, escuridade,
O chumbo que derreten,
O costro que licúan
Fogares e moradas, vivendas, apousentos.
Esta noite ten a rúbrica dun país que se fugou,
Un estigma da tristeza,
O sinal dunha caída, a cicatriz
De apousentos queimados, domicilios de fume.
O Ximnasio de Academo 