Anda o século tronzado a lamber as cicatrices,
A sentir na súa derrota unha néboa de cabalos,
A cargar sobre o pasado un espectro de fracaso.
E van os anos nas adegas
Dun navío enferruxado,
Velas rotas a empurrar dun destino sen distancia,
Un azar sen horizonte,
Unha liña de mar que se esparexe
Sobre as cartas escuras.
Anda a década a xemer, a queixarse, a saloucar.
Os seus impos e suspiros como balas que atravesan
Algún corpo no faiado da historia,
Corpos mortos que lembramos
E que pesan sobre nós,
Como pesan cada un dos meses e dos séculos
Sobre o lombo dos remorsos.
Lombo torto, atravesado,
Cambado e sinuoso,
Polo peso do devir.
Corpos mortos que transitan cara á brétema do sur.
Nothing’s gonna change my world
Agás o acontecer.
O Ximnasio de Academo 