Porque existe unha linguaxe no linde das cidades,
Palabras que se gastan, que acougan unhas horas,
E deixan unha cinza, a lama, o refugallo,
Solemnes despropósitos por fuscos corredores,
Excesos de beleza fervendo nunha pota,
E vicios siderais dos lumes máis sagrados.
Palabras que regresan
Da noite co seu vidro
Inmaculado
E deitan polo ambiente
Un pó que se espaxere
En ondas de naufraxio.
Cancións que poderían
Sentar a ollar o brillo
Das horas cando emerxe
O amañecer.
Son fórmulas atroces, acaso un arrebato,
Guindadas polo chan na flor da mocidade,
Que os ventos levan lonxe, feridas de fracaso.
Vocábulos esguíos, materias do son
Que baten contra os tímpanos
E prenden a faísca.
Son termos, xuramentos,
Substancias da voz.
A proba dun instinto que rexe polo canto.
Palabras como estrelas
Os votos máis astrais,
O sangue dunha chaga,
A pústula da noite.
As borras máis amargas que deixa o viño seco.
O espello da nudez no pozo dos incendios.
Existe esa linguaxe no linde das cidades.
Nos céntricos hoteis
As voces non conteñen
Ningún deses arroutos.
Oh himen, himeneo.
O Ximnasio de Academo 