Hai bátegas que caen sen indicio nin sospeita
Sobre o mar como un panasco.
Unha relva azul, un escuro céspede.
Polas rúas ninguén pasa.
Só a noite. Algún espectro.
Houbo un tren que se detivo
E deixou unha muller.
A brancura do seu biso entre os pregues do gabán.
As súas pernas albacentas contra as portas sombrías.
Disque somos unha aldea mergullada.
A noite bate fresca nos tellados dos alpendres.
Fumaradas cor azul por un fondo de sombra.
Hai xanelas luminarias.
Unha luz polos postigos da casa denegrida.
Só despois do amañecer brilla o sol por este mar.
A muller do biso branco lava os dentes.
Ten cabelos como cascas de laranxa.
E máis mulleres abren portas sobre a praza.
Homes dormen na fronteira dos seus soños e a xornada.
Cando a noite recomece e escintilen os braseiros,
As mulleres abanearán o carbón
E ollarán para as casas sombrías.
Para o tren que pasa.
“Su la sabbia di Gela colore della paglia
mi stendevo fanciullo in riva al mare
antico di Grecia con molti sogni nei pugni
stretti e nel petto”.
Salvatore Quasimodo
A fotografía como un rito sagrado,
O lugar dunha colleita de tempo,
Un círculo de eternidade.
Piove senza rumore sul prato del mare.
Cesare Pavese
O Ximnasio de Academo 