Por quen modula agora
O tremor do seu cantar
A coruxa de Minerva?
Coñezo a sombra da historia do seu voo
Como o tempo foi pousando nos lugares do mar do esquecemento,
Unha hortensia enferruxada, un pigmento de flor.
Carreto sobre o lombo
A luz dun deus mancado,
Un pigmento de estrela,
A faísca derradeira dun astro vagabundo.
Foi o fado quen verteu
Nos meus ollos o naufraxio
No meu corpo o labirinto
E unha luz de néboa e cinza
Polos séculos umbríos.
Era o tempo en que eu batía
Cada noite coas palabras
Era a década caída,
Era o tempo en que se era.
Mais agora con palabras
Ergo torres de linguaxe,
Este estraño xirasol,
Esta planta substantiva,
Con flores numerosas de coroa ligulada
E corola tubulosa
Entre o amarelo e o laranxa.
E é por ela por quen treme
O cantar da túa coruxa,
Oh bendita e consagrada,
Venerable Minerva.
Oh himen, himeneo.
O Ximnasio de Academo 