Medra a herba na memoria do cabalo.
O vento está nos soños da andoriña.
O mar é unha emoción nos músculos do peixe.
Como chamar a luz que che aparece
Polo fondo de antigos corredores,
Nos roupeiros que inda gardan os insomnios,
Nos espellos en que brillan as sombras e os espectros.
Alento, animación, fervor, continuidade?
O tempo deuche a mina dos instantes.
Ti arrincas da súa veta a xema do carbón,
O gromo das mañás,
A hálito da cinza e da riqueza.
Raíces de tormenta que acertan a gritar:
“Hai décadas que optei
Por vivir eternamente
Ou morrer no meu empeño”.
O Ximnasio de Academo 