Se un vento sen sosego comezase a soprar
Días e días e días,
E abrise as portas todas,
Derrubase nos andeis das bibliotecas
Volumes, cartafois e documentos,
E enchese as avenidas de papeis a revoar,
Textos arrincados ao chou,
Epístolas, retallos de novelas,
Anacos sustraídos ao cántico do mundo,
E eu andase polas rúas a coller
Os cascallos da desorde do existente,
Só no mapa que guiou a náutica de Orfeo,
Só nos libros de perfumes e de sedas rugosas e brutas,
Podería eu encontrar
Un relampo de esperanza.
E se, inmerso na lectura dos naufraxios,
Eu puidese ollar atrás, polos abismos do tempo,
Errante como as nubes pasaxeiras,
Páxina tras páxina, seguindo os inventarios
Alfabéticos da morte,
Vería como emerxen, entre os fondos da memoria,
Os nomes dos que foron, os títulos ilustres
Que as épocas gravaron,
Os rótulos en pedra,
As grandes dignidades.
E se alá, polo máis fondo,
Nos misterios abisais,
Entre as lamas que alimenta o neboeiro,
Unha pedra, co meu nome e unha data que anunciase
Cales eran os trazados,
Enmarcase un horizonte,
Entre o triunfo e o fracaso,
Unha liña fronteiriza de vitorias e derrotas,
Unha ponte que separe o desastre ou a desfeita
Das palmas do triunfo,
Optaría sen pensalo
Polas gándaras da quebra,
Polas veigas da ruína.
Son a carne que gozou
Un fragmento do tempo.
O reloxo sen agullas.
Os espellos sen azougue.
O Ximnasio de Academo 