As almas cando emigran

Xa deixan por detrás

As famas e os renomes,

Os éxitos, as glorias.

E deixan de temer

As víboras, as aves,

Os espellos e os ecos.

Ou senten a extrañeza

Da vasta eternidade.

 

Nos cuartos que habitaron

Fica un fume supérfluo

Que sabe do imposible

E impregna libros e cartas.

Tamén as fotos vellas,

A roupa sen usar.

 

Reúnen os fuxidos

Nun souto ou nunha roza

E cántanlles a copla

Dos ángulos do outono.

 

Se alguén entre os presentes

Coñece algo de música,

E máis se foi criado á sombra dos oboes,

Suplícanlle que toque

E déitanse a escoitar

Na luz itinerante,

Nas horas ilusorias.

 

Se algunha anda cansada

Ou sente esgotamento

De tanto derrear

Ou ve que, aborrecida,

Na ansia de correr,

Ten ánimos minguados,

Espíritu lixeiro,

Ocupan unha nube

E déixana voar

Un tempo polo trópico.

 

As almas emigrantes

Carecen da ilusión.

Mais teñen o saber

Da luz do que acaece.