Leva sempre da túa man
Dúas lámpadas dipostas
Por se a tebra te derruba
E amañeces entre o voo das andoriñas
A sulcar cara ao sur.
A primeira para andar
No interior da psique escura
Apalpando polos cuartos embazados
A música espectral
Da cinza dos tempos.
A segunda como guía
Do teu curso polo mar,
Polas ondas dos naufraxios e os fracasos,
Entre as sebes dos xardíns que anuncia a noite,
Para ollar o teu reflexo desde as bocas dos pozos.
E non esquezas a vaiña
Para o sal ou a pementa
Para os ecos da vileza que percorren a distancia
Por minguar os maleficios,
Os feitizos,
Os xaneiros.
Porta due lampade, calde come il petto delle rondini,
e, verso sera, quando il tuo viso avrà la penombra del cielo
apri il cancello di vetro del mio rifugio azzurro,
e, in silenzio, accostati a me.
Salvatore Quasimodo