Ao sairmos do país pola gorxa do fiordo

abeirando a mole nívea das illas

os navíos debuxaron entre sulcos e ronseis

o efíxie do solpor (ese cristal que afoga o mar

inzándose de cores) para teren propícias as aves.

“Agora ti serás, oh branca e mol Noruega,

a xoia que procuren os meus ollos

brotando da nostálxia para sempre”

dicia aquel que eu fun erguéndose na popa

coa pena e co tormento da partida.

A espiña dunha rosa fende a brisa ao anoitecer.

O espello no que a tarde garda escuros grans de ouro

reflexa aquel instante de loucura.

Lembro que esquecín a língua que falaba

e, as veces, cando soño,

por entre as follas húmidas das árbores,

advirto a sombra da neve

e a lixeira melodía das harpas e os oboes

de O regreso das ninfas, 1985