Cando o corpo dos meandros repouse baixo as aves
sinalando novas sulcos para as águas
por entre as madeiras cansas
e na fondura dun arroio a terra mol
outorgue á entrada do solstício
o tremor da herba que medra
procura entón ese convite que te chama para sempre
á paisaxe onde agrelou a escuridade.
E gárdate do pó que murcha as cores e debuxa
o tempo nas palabras. Mais non do abrente
dunha rosa ou do silencio
da tarde.
Para o mar que procuras (a sombra)
mentres baixas na brisa oh leve ouriol
leva as áncoras novas e a raia dun voo,
nacente como un eco de sal, voluptuosa.
de O regreso das ninfas, 1985