TIME IS AN OCEAN BUT IT ENDS AT THE SHORE

Cando o corpo dos meandros repouse baixo as aves

sinalando novas sulcos para as águas

por entre as madeiras cansas

e na fondura dun arroio a terra mol

outorgue á entrada do solstício

o tremor da herba que medra

procura entón ese convite que te chama para sempre

á paisaxe onde agrelou a escuridade.

E gárdate do pó que murcha as cores e debuxa

o tempo nas palabras. Mais non do abrente

dunha rosa ou do silencio

da tarde.

Para o mar que procuras (a sombra)

mentres baixas na brisa oh leve ouriol

leva as áncoras novas e a raia dun voo,

nacente como un eco de sal, voluptuosa.

 

231 copiar

de O regreso das ninfas, 1985