Non veño a que me cedas

Un pouco do teu cántico esquecido

Nin soño que concedas

Nos himnos para o olvido

Palabras que me afaguen sen sentido.

 

Que canto por piedade

E deito algo de sal na miña boca.

Son rea da soidade,

Aquela que convoca

Intensa como a música barroca.

 

Non sexan as palabras,

Os verbos que pronuncia a miña fala,

As portas con que abras

A caixa que regala

As luces que o cristal nos acristala.

 

Conduza a miña lira

No ritmo dos seus versos culminados

A furia e mais a ira

Dos días acabados

Nos nomes da falacia e usurpados.

 

Que diga o meu discurso

No cénit clamoroso dos meus anos

Das curvas do percurso,

Das chagas e dos danos.

Que fiquen as súas queixas nos pianos.

 

Condúceme, canción,

No rumbo destas sombras derretidas

Camiño doutro son.

Regresos e partidas

Na cura para as chagas e as feridas.

 

Descargar libro enteiro

A mácula feroz da fermosura en formato pdf

A mácula feroz da fermosura en forma epub