I

– Mais où sont le neiges d´antan? – preguntou ela.

-No sepulcro, no hospital, no matrimonio- foron as respostas.

II

Ela fora imperatriz dos imperios afundidos.

Dispersara os trobadores e, da corte itinerante,

non gardaba máis que un fume,

un perfume, un arrecendo.

Moitas noites confundía Siberia con Iberia

e a Galiza de Breogán coa Galitzia polaca.

Apeárase unha tarde do Orient Express á altura de Barbantes

e preguntara por un tal Manuel Antonio

que seica aínda lle enviaba postais e telegramas

tristes, loucos, inspirados,

dos imperios afundidos,

dos trobadores,

da corte itinerante.

III

Onde vai esa muller

de pernas brancas como o leite

seguindo a liña longa de tintas orientais

de árbores caducas,

tellados que decrecen suspensivos

e luces que sinalan no pathos da distancia

a sombra do lugar,

a luz do tempo exacto,

perderse no solpor do labirinto,

figos, mandarinas, améndoas e mazás,

requeixos desa cor das pernas da muller,

aínda débil e flemática,

a néboa neses ollos que hai pouco coñeceran

os ecos do trotar,

os ecos dos cabalos,

os ecos do trotar dos cabalos da morte.

IV

Quen che ensinou, melancolía,

a habitar os vellos pazos en silencio,

sen nada que facer,

e esperar a flor de outono, o pensamento,

as zinnias e as hortensias,

a dalia, o crisantemo,

como alguén que segue fiel a amantes que partiron

e nunca lle enviaron

noticia do outro mundo,

epístolas manchadas co perfume

da flor da laranxeira.