Hai nas lámpadas que ensumen esta casa no silencio,
amartelada polos gritos dalgún paxaro na aurora,
un celeste vapor, unha néboa sen tempo,
que rescata flores húmidas dun século abatido
cando o Miño no verán descía lento e nas súas augas
habitaba un asombro, unha nota de oboe.
Propagándose na estancia esa néboa aínda erixe,
consumida e febril, vellas fotos de antano,
unha efíxie de damas e antigos varóns
que, asentados, nos miran
desde a praia do olvido
e non reparan no fluír dos meses que difunden
entre os búcaros vacíos a alta abóveda de agosto
nin nos vidros poeirentos en que veñen pousar
o seu voo no remoto unhas aves infindas.