O certo é que pasei o curso dos meus anos

Atento ao percorrido das nubes sobre o ceo,

E que esa foi, sen dúbida, a imaxe que mirei

De marzo ata febreiro, de neno, de maior,

Con máis intensidade.

Aqueles que teorizan do mundo visual

Os usos e problemas, tamén deben saber

Que foi o firmamento a básica pantalla, 

O lenzo no que a ollada máis veces se pousou,

O mar ou o cristal, o lago e inda o espello.

Así que, cando, absorto, contemplo a formación

De nubes que lixeiras ao leste se dirixen,

Medito se non son de súpeto o resumo

Dos feitos, das vivencias, dos fados e naufraxios,

Que alguén, de xeito abstracto, cubista, debuxou

Sumando cada imaxe posible, cada sombra,

E que ese filme inmenso, sublime, interminable,

Contén a nosa cifra, a rúbrica, a cuantía,

O cálculo impecable do noso vacuo voo.