Adoro estas imaxes de contraluz febril, que parecen tiradas da atmosfera dun soño e presentan os asuntos en perfil reenchido de sombra, empeñadas en mostrar o que é evidente e en ocultar o que demanda unha construción de sentido.

Son parentes daquel escuro lóstrego do que falaba Pondal ou mesmo da negra sombra rosaliana. Tamén do sol negro de Nerval e o seu príncipe de Aquitania na torre derrubada, portador no seu laúde constelado do “soleil noir” da melancolía.

Buscamos estados de ánimo ou de ánima en efectos de óptica para logo descubrirmos que somos un baleiro que nin a óptica nin o ánimo ou a ánima acertan a entullar. Así que, por unha banda, drenamos, secamos, desaugamos e, por outra, atoamos, atrancamos e cegamos. Un proceso no que o vacío e a falta se vertebran como o substantivo e todo o demais como o adxectivo, o aparente, o trivial. 

Foi León Tolstoi quen dixo aquilo de que toda a variedade e a beleza da vida estaba feita de luces e de sombras. Oscar Wilde chegou moito máis lonxe e apostou porque as sombras fosen, en realidade, corpos de almas. 

Mais o certo é que as sombras non se ven, senón que se miran. Porque a sombra, en realidade, non é máis que un artificio de sentido sobre determinados efectos de luz. De maneira que as sombras son sempre fillas da mirada. 

Sexan o que foren, interésame o seu signo e o contraste que lle imprimen ao conxunto. Se unha foto é sempre un documento espectral; se non hai ollada sen ollo nin ollo sen lugar, determinadas fotos son testumuñas fantasmáticas, probas de que a luz e a escuridade seguen a brincar connosco, inxenuos portadores da pulsión escópica.