Un areal atormentado a principios de outubro. Ameaza con chover. A resaca do mar esparexe madeiras náufragas como agasallo. Vense fragmentos breves, acaso provenientes de correntes fluviais, e o tronco dunha árbore caída, seica un eucalipto, arribado a esta fronteira entre o océano e a terra. A marea, xa en devalo, deixou estes presentes como signo da súa vocación transeúnte, da súa propensión pasaxeira. 

Algo na cor da area e na luz da tarde anima a pasear e toda camiñata vespertina pola praia conduce a un nome mítico: Náusicaa, a rapariga que encontra o corpo naufragado de Ulises na súa accidentada chegada ao país dos Feacios. 

Din os sabios helenistas que no texto da Odisea hai, cando menos, a man de dous Homeros: un primeiro, que conduce o relato desde o inicio até aquí, e un segundo, pola boca do guerreiro convertido en orador durante o banquete que se lle ofrece, que enumera os pormenores da súa aventura desde Troia.

Teño para min que este Canto 6 é un dos momentos máis fermosos da Historia da Literatura, mil veces traducido (ao galego por Evaristo de Sela) e reescrito a miúdo con fortuna (Goethe, Joan Maragall, Robert Graves…), para gozo dos fanáticos deste ficción. 

Nausícaa forma parte, xunto con Penélope e Circe, do breve grupo de caracteres femininos en contacto co heroico varón, mais distínguese por non ser amante nin pretendelo e ser debuxada con palabras na distancia. E isto é así porque a ollada de Ulises é enteiramente epifánica e, na súa imaxinación, o que máis se lle asemella é a palmeira que puido ver xunto ao altar de Apolo en Delos. E porque, segundo as mentes eruditas, en realidade, está diante de Artemisa e toda a escena se corresponde cun rito dos grupos corais desta deusa. 

Na miña humilde opinión, a Albertine de Proust e os seus paseos por Balbec en Á sombra das raparigas en flor beben desta fonte.