Volvíamos andando dun concerto pandémico no monte e esta casa apareceu como se fose un fantasma. Non había luz suficiente para capturar a impresión e houbo que botar man do flash. A calor de agosto contrastaba coa frescura da noite. Unha finísima cortina de humidade no aire. 

Son inimigo da luz artificial na fotografía, sobre todo porque non a domino e aborrezo eses brillos excesivos e inauténticos que converten a imaxe agardada nunha caricatura expresionista. Mais desta vez capturoume. Son un conquistador conquistado por eses cristais aínda sen romper e esas contras entornadas que parecen agachar o mesmísimo misterio. Miro o ollo que me mira desde a sombra e desde o Outro. Hai alguén aí detrás. 

En alemán o adxectivo Heimlich designa o oculto, o disimulado, o secreto. Unheimlich, pola contra, é o sospeitoso, o inquietante, o arrepiante. Algo que foi familiar mais tamén pretérito, que se volveu alleo, algo que debería permanecer oculto mais que sae á luz, o ominoso que outrora foi doméstico, mais que agora é abominable e merece ser condenado, aborrecido. 

Freud converteu o Un de Unheimlich na marca da represión. Cando o oculto se volve sospeitoso, e o secreto, arrepiante. Lacan, na da castración. A certeza de que os límites do corpo son moito máis estreitos que os do desexo. Se o heimlich é a experiencia de estar na casa, esa certa maneira de experimentar o espazo e o tempo, o Unheimlich é o sinistro. 

Curiosa esta metaforización da lateralidade nas linguas neolatinas. A destreza. A sinistralidade. O certo é que, segundo íamos andando, a casa ficaba na parte esquerda. Un espectro do pasado tomaba a forma dunha casa que nunca antes vira. Unha casa seica sinistra. Freud rematou relacionando o Unheimlich coa angustia. Lacan falou da falta da Falta. Heidegger dixo que a ameaza non está en ningures. É só o nada que se fai patente. Quen mira desde detrás dos cristais e entorna as contras é Ninguén (nec quem), quen non é quen.