O río do Castro, afluínte do Lérez, ao seu paso pola ponte de San Antón en Cerdedo. Unha néboa matinal a pique de disiparse coa quentura do sol. O gris granítico e brillante da construción antiga, no encontro horizontal dos dous terzos, e eses fíos de luz que se proxectan sobre as augas. O verde dominante escurecido e a detida coreografía das árbores. 

Deleuze dicía que a escola francesa de montaxe cinematográfica, coa súa paixón polas augas, o mar e os ríos, andara o camiño desde unha mecánica de sólidos a unha mecánica de fluídos, dando sentido a unha arte abstracta na que o movemento puro se desprende en ocasións de elementos deformados ou xeométricos, substituíndo dese xeito a oposición dialéctica dos rusos e o conflito expresionista dos alemáns pola alternancia entre luz e sombra, a cidade de día e de noite. A néboa e os xogos de opacidade e transparencia da auga como indicios dun tempo de impresionismo e simbolismo no que a intuición tenta plantarlle cara á razón. 

Gaston Bachelard, na súa tentativa de construír unha teoría do imaxinario baseada nos catro elementos, concedeulle á auga un papel fundamental. A auga limpa e pura mais tamén mesturada co lume como vapor, coa terra como lama, co aire como néboa. 

Os dous complexos acuáticos básicos: o de Caronte e o de Ofelia. Máis Narciso, sempre escópico, acompañado de Eco, sempre invocante. O lago como un enorme ollo tranquilo. 

Paul Claudel dicía que a auga era a mirada da terra, o aparello do planeta para ollar o tempo. 

A auga evoca sempre a nudez e a frescura e a súa historia está inzada de corpos espidos. De cisnes silentes ou cantores. A auga como nacemento, Moisés, Amadís, e a auga como morte. 

Volveremos coa auga.