Este río xovenciño, que aínda acaba de nacer e vai fluíndo de vagar a procura de afluentes, é metáfora ancestral da enxurrada da existencia. Leva o ímpeto e o pulo dos regatos que amañecen como froito dunha enchente, un exceso, unha abundancia. E vai baixando sen preguiza co devalo da fortuna e da opulencia, aínda humilde, sen crer en futuro nin destino, puro azar, casualidade.

Unha foto dun regato, comentada, conduce, necesariamente, ao que chamamos fóra de campo, un concepto fundamental cando se fala de ficción, sexa esta visual, audio-visual ou, simplemente, escrita. 

O campo é o que entra nun cadro, nun plano, nun espazo-tempo determinado. E o fóra de campo é o que non está aí nin se evidencia. Nun texto ficcional é o que fica sen dicir, o elíptico, o que acaso poida ser máis adiante revelado. 

Nun filme, por exemplo, a personaxe que está en plano dirixe a súa mirada a algo que está fóra de campo. No plano seguinte podemos evidenciar que está a falar cun semellante, cun can, cunha montaña…

Resulta moi curioso que as artes visuais que, supostamente, todo o mostran, precisen, pola contra, esta forma da elipse e do misterio que é, sempre, o fóra de campo. 

De xeito que este río xovenciño, que aínda acaba de nacer, podería ser tanto o Miño como o Nilo como o Amazonas ou calquera outro parecido. Nun caso ou noutro o sentido variaría e a “verdade” que a foto mostraría podería ser moi distinta. 

Porque nunha foto comentada, texto e foto reúnense nunha ficción superior, froito da súa coherencia como conxunto. E é o lector-espectador quen constrúe finalmente o resultado. 

En numerosas ocasións expuxen aquí fotos sen apenas comentarios. Por veces suscitaban preguntas do tipo de onde é, de cando é…

Dun tempo a esta parte deléitome no artificio do pé de foto. Creo que, tanto nun caso como noutro, o texto e a foto son dúas constructos diferentes, que manexan unha certa autonomía que debe ser fixada na ilusión e na credulidade, tanto por separado como en conxunto. 

E hai moito amor en todo iso.