A primeira vez que fun á illa de Arousa, atravesando a que daquela era nova ponte, chamoume moito a atención un indicador do tráfico rodado sinalando o camiño de regreso: Continente. 

Ficoume moi claro que o lugar non estaba contido nese Continente e que aquel era un territorio liberado, en primeiro termo pola súa condición xeográfica mais, tamén, por certos trazos imaxinarios na mente dos seus habitantes.

Son amigo desde moi pequeno das augas limpas e tranquilas da Ría de Arousa e teño disfrutado até o infinito das longas tardes de verán nas súas praias e areais, ideais para o baño e a lectura. Entendo que un destino central no turismo das rías baixas. 

A Illa contén todo iso concentrado, mesmo como se fose o capricho dun deseñador xenial, o soño feliz dun urbanista, moito máis logrado que esas illas artificiais de Dubai que adoecen da programación repetitiva, como se o neoliberalismo concluíse que se poden fabricar illas nunha cadea de produción, e xa o peculiar e o diferente, produto da historia e da continxencia na paisaxe, fose algo superado. 

Algo moi semellante ao que ese Grande Outro neoliberal pretende facer coa humanidade: un novo tipo de suxeito, suxeitado agora polo desexo e que, igual que o capital obtén a plusvalía, obteña a plusvalía inacabable do seu goce. Mais non. 

Cada recanto, cada emprazamento, cada paraxe, é unha sorpresa e unha bendición, unha celebración do singular, unha determinación do espazo. Algo no barroquismo do seu debuxo e na filigrana da súa costa sublévase contra as liñas dunha illa artificial, desas que si están no Continente.