Unha barca ancorada na fluencia do Miño. A foto está tomada desde a vella ponte internacional de Tui-Valença unha tarde de verán. É unha ampliación dun detalle dunha foto máis larga e tamén máis longa que non ten maior interese.

O normal é que tire fotos de obxectos contrastados e que encontren unha maior determinación nese contraste, como se dese xeito puidesen engadirlle un matiz orixinal á propia ontoloxía. Unha certa determinación, unha ilusión de achegamento. 

Neste caso interesoume a barca e o seu reflexo de sombra no río así como a presenza desas herbas afiadas na ribeira, multitude a contemplar o espectáculo do bote resistindo o empuxe das augas. 

O río reflicte un ceo de tarde azul e devalante nas horas previas ao solpor e a alpaca superficial ten matices escuros que delatan uns certos reflexos de árbores. Comprácenme os matices verdes das herbas e vermellos da baliza e o salvavidas nun tempo no que adoraba esa combinación de cores nunha imaxe saturada, case como un certificado de estilo, unha garantía de pracer e de deleite.

Tamén debeu interesarme a posición do bote no conxunto, cun salientable desprazamento do centro. Polo demais hai tamén un certo desenfoque gaussiano para acrecentar un aquel de impresionismo procurado desde o inicio. 

Son as fluencias das augas de Francia a finais do S. XIX que chegan até aquí despois de traspasar os iris e as retinas de moitos de nosoutros e as ópticas das cámaras na procura dese efecto de separación. A foto como constatación do irreparable afastamento das cousas. Dicía Baudelaire, citado por W. Benjamin, que o impresionismo contribuíra a fixar esa distancia nun tempo no que parecía que a ciencia finalmente acadaría o imposible noúmenon das cousas.