Un home camiñando cun burrico no interior da multitude. Ignoro que farían por alí. A hora e o lugar non eran, desde logo, os máis apropiados para semellante balada. Mais teño para min que o humano que guiaba este animal animábase co feito de ser obxecto de atención nun entorno de tan sublime extravagancia como o poida ser un festival de teatro. 

De feito, dubidei se o que vía formaba parte ou non dalgún espectáculo. Ou era en si mesmo unha intervención. 

O xirico era mansiño e semellaba concentrado. Soportaba moi ben o barullo e o ruído das actuacións. Houbo xente que o tocou ou mesmo que esfregou a man polo seu lombo e o zopenco non se deu por aludido. 

O home, ou o que fose, non se inmutou e ollou para a xentalla cun algo superior, acaso proveniente dun mundo incomparable, moi por riba da terra que pisaba cos seus pés. 

O aspecto era o dun filósofo, e que me desculpen as amizades entregadas por enteiro ao voo da coruxa de Minerva. Mais tiña algo de presocrático, de atomista, de estoico. 

Desde logo estaba moi tranquilo e en ningún momento interpelou a ninguén nin fixo algún aceno de reclamar máis atención. 

Lembroume aquel Buridán que menciona François Villon na súa Ballade des Dames du Temps Jadis e que tiña un burro que non sabía de que saco comezar a comer e remataba por morrer de fame. 

Si é certo que observaba. Despregaba cada unha das ferramentas da súa percepción e mantiña acendidas as alertas e as cautelas dunha aguda intelección. 

Conseguín esta instantánea despois de varias tentativas. Nin se dignou a mirarme. E partiu como chegou. Numerando cada paso. E ollando cara adiante.