Amo estes excesos outonizos dos montes de Cerdedo. Esa industria vexetal que produce varredura mentres vai esparexendo un sen fin de cores ocres, cromáticos matices de afinar unha emoción que repite cada ano a chegada de novembro.

É un antigo sentimento que rima co frío e os solpores adiantados e que remite, no final do itinerario, a aquel mozo que eu fun por esta mesma altura do ano no momento de vestir pantalón longo. 

Era sempre o mesmo rito. As primeiras chuvias, as primeiras frescuras, a primeira catarreira, e xa a nai nos convocaba a cambiarmos de roupa, porque acaso neses anos que se perderon cos xeos houbese máis rigor no termómetro. Ou pode ser tamén que as nosas existencias novas do trinque aínda non se acostumasen ao que logo foi rutina, reiteración, hábito. 

Mais foi xa de maiorciño cando aprendín a calibrar os praceres do outono. E acaso agora, que vou entrando na outonía da existencia, saiba ver con outros ollos este tempo que, segundo Otero, ía da vendima á castañeira.

Axúdame, sen dúbida, a longa colección de referencias que fun recompilando ao longo dunha vida de lecturas. 

Les sanglots long des violons del’automne, de Verlaine, segue a ser a máis inmediata, a que primeiro aparece na memoria. Mais chama a atención o feito de ser o outono unha estación moi dada á sinestesia, na media en que non é propiamente unha estación ou, séndoo, comparte coas outras unha chea de experiencias que atinxen a cada un dos sentidos. O son, o cromatismo, o tacto, o sabor, o arrecendo e todos eles combinados non chegan para dar unha idea da súa enorme dimensión no imaxinario. Pertenzo ao outono, escribiu alguén en Twitter, porque é cando me fala todo aquilo que perdín.