Conta un sabio latinista co que trato que a palabra PERSONAM, que como é sabido significaba a máscara empregada polos actores nas súas representacións, procede, segundo unha fracción importante dos etimoloxistas, da reunión de PER e de SONARE, debido a que, para evitar as dificultades de escoita das súas elocuencias, ía provista dun mecanismo de resonancia que aumentaba o volume acústico do discurso. 

De xeito que poderíamos argumentar, no debate entre o individuo cartesiano, a persoa kantiana, o eu romántico e o suxeito freudiano, dispostos en orde cronolóxica, a persoa é a que resoa, a que fai resoar un enunciado de fondo, mais nunca ese enunciado nin moito menos o fondo.

Sempre me fascinou o misterio literario das casas prohibidas, non só pola beleza da antiga construción, senón polo coidado en protexerse, en demandar o seu propio retiro, como se reclamasen o seu papel de elipses dentro do relato urbano. 

Se as cidades son un conto, estas casas espectrais serían o que non se nos di, o que fica no tinteiro. Daquela, a narración pode constituírse, simplemente, coa declaración de alguén que logrou entrar, que estivo dentro. 

Por iso esas verxas de lanzas, que evocan os entramados de armas dunha antiga milicia en descanso, son as máscaras dun enunciado que fica por tras, afastado mais visible, que non se escoita ben, aínda que non deixa de percibirse. 

Nas novelas, cando alguén  consegue percorrer eses adentros, encontra todo tipo de mundos fantásticos. Desde un centro de intelixencia militar a un prostíbulo, desde un templo dunha seita visionaria a un laboratorio no que se está a producir unha enigmática investigación…

O máis fascinante deses relatos, para min, é, sempre, cando unha vez no interior, o intruso constata que non hai nada.