O poeta e o xogador presentan dúas formas ben distintas de brincar co azar, de servirse da continxencia. 

O poeta desenvolve dous movementos: primeiro, a nominación, mediante a que converte algo do real en simbólico, isto é, un obxecto adquire un nome; unha acción, un verbo; un estado, un adxectivo… e segundo, a creación de sentido, mediante a que algo do simbólico, sempre un significante, unha palabra, adquire un novo imaxinario, unha nova acepción, por medio da condensación  ou do desprazamento, da metonimia ou da metáfora. 

O xogador, o ludópata, executa un só movemento polo que algo real, un cartón cun número, unha carta, unha combinación, pode converterse directamente nunha fortuna. A relación entre o real e o imaxinario é fulminante. Non admite intermediarios. 

Se entendemos estes elementos, o cartón, a carta, a combinación, como simbólicos, como significantes, o certo é que os seus posibles sentidos só poden ser dous: gañar ou non gañar. 

A poesía, por tanto, sexa o que for, non é, en ningún caso, un xogo de azar, mais garda unha íntima relación coa continxencia. A nominación e o sentido son, para o poeta, esa fortuna. Recoñece o seu vínculo cos golpes de dados, sexan cales foren as súas condicións e consecuencias, no interior da tarefa poética. Mais ao experimentar coa nominación e co sentido, e aínda que as relacións que establece entre o real e o imaxinario non son nunca directas senón que están mediadas sempre polo poder do simbólico, polo coidado do significante, non deixa de despregar os seus propios dados, a súa particular baralla. E, nese campo, só que lle cabe actuar á continxencia.  

Mais é o poeta un ludópata? Non e si, en certa maneira. Alguén que brinca cos nomes e os sentidos.  

Se o poema é unha baralla de infinitas cartas posibles que esixe un taboleiro tan grande como o mundo, os sentidos desa baralla exceden os infinitos taboleiros posibles. 

Mais se os signos do mundo son infinitos, os seus sentidos son aínda máis infinitos. A teoría matemática de Kantor seica foi quen de explicar este paradoxo.