É difícil asomar a ese balcón. Ignoro como entrar nesa ruína e subir ao andar superior, procurar nos corredores unha porta que dea para un cuarto e abrir as contras seculares, as portas dos ingresos e os regresos dunha luz que xa cesou, que non se sente necesaria. 

Cando alguén renuncia á luz sobre un lugar e o conduce a esa cegueira, a esa prisión sen claridade, desexa que ese espazo se mergulle nas moradas sen fin do esquecemento. 

Son os tempos os que levan sobre o lombo unha vinganza. Mais os tempos malamente se deixan mirar. E as paraxes fican rotas pola forza das idades. Son os tempos os que ditan sobre as cousas a condena. 

Recordo unha muller asomada a esa varanda. É lembranza moi distante na que acaso se mesturen misteriosas imaxes arrincadas das repisas e os estantes. Pode ser que o meu recordo se encamiñe por congostras de engano, por sendas de confusións, e que siga itinerarios errados, un traxecto fraudulento. Mais tamén teño a certeza de que iso que bule polo fondo é unha imaxe desgarrada. Porque esa muller que asoma na lembranza, aínda nova e moi feliz dunha voda recente, é muller que faleceu aos poucos días. Mal recordo a circunstancia. 

Vexo os rostros satisfeitos e radiantes. É verán e el veste un traxe gris escuro con camisa branca. O semblante na memoria conduce a vellas fotos de Elvis. Ela é morena e delgada e leva un vestido claro. Non sabería dicir de que cor. Entre amarelo e albar, como nevado. 

Contáronme despois que tiñan unha moto. E que morreran abrazados unha tarde de agosto. Un golpe frontal. Un accidente terrible. 

Mais xa sabemos que a memoria é traizoeira cando trata con afectos.Por iso é tan difícil asomar a ese balcón e facer un reconto dos danos e dos anos.