Saio dar unha volta. E tomo notas no teléfono. Precisamos afastarnos do costume. Crear unha distancia entre o hábito e o feito, entre a acción e o inesperado. Reclamamos o sopro do vento. Abrirmos a ventá para a aventura. 

O serán veu frío e chuvioso, incómodo de andar, mesmo non habendo xente nos paseos. Hai unha poalla fina que, pouco e pouco, se vai tornando mesta. 

Somos unha especie de hermeneutas, escribo, que precisan camiñar en busca do sentido. O sentido desta hora e deste día. O sentido do encontrado pola rúa. O sentido da existencia.

Penso na palabra xanela, que vén de Xano, o deus dos dous rostros, parente de xaneiro. Xano na xanela de xaneiro. E penso na palabra ventá, que vén de vento, o rostro máis sinxelo da entropía. 

Onde imos diriximos a mirada para o encontro. Buscadores do xuízo e a cordura, a prudencia e o siso. Empregamos a razón e o entendemento.

Mais queremos novos retos. Mergullamos entre as augas, percorremos as florestas. Subimos ás árbores. E trazamos, calibramos e pensamos porque temos un poder oculto que reside no simbólico, nas nosas habelencias para entender e dar a entender.

Somos irmáns de Bach, de Safo e de Picasso, de Durero e de Rosalía, de Nietzsche e de Epicuro. Somos os seus primos e os seus fillos, os seus pais, o seus veciños e parentes. Stravinski espera no teléfono.

E procuramos a excepción, o que non está determinado, o que non é particular nin sinalado, o que non é nidio nin concreto. Somos, ademais, nomeadores, dos que rematan por darlle un nome a cada cousa. Porque, ademáis de hermeneutas, tamén temos palabras para todo. Interpelamos o infinito do Real desde o infinito da linguaxe. Non cabe repetir na diferenza. 

Vai no vento unha ventura que contén a túa aventura. A fortuna dun destino. A sorte dun acaso. Un evento, un episodio, unha ousadía. Abre a túa ventá para a ventura. 

Volvo para casa e sobrevén a noite. O mesmo que os humanos, exectados sobre a historia, a luz non é do mundo.