Chamábano Miguel, por máis que, sempre que lle preguntaban polo nome, respondese con firmeza outro en alemán. Non estaba na guerra porque padecía do corazón ou do estómago. Arritmias, creo que dixeran. E precisaba das longas camiñadas polo río. Era solitario mais afable. Distante e afectuoso. Os donos da taberna, que trataban con el, dicían que aprendera a falar como os paisanos e que andaba a darlle voltas a non sei que da poesía. Non daba medo mais a xente tíñalle respecto por mor da situación política. E non se sabía que tivese trato con outros compatriotas.

Vivía nunha casiña que alugara xunto ao río e moitas noites ollábase o fumegar da cheminea na invernía. Non era amigo de beber nin deixaba evidenciar o voo da melancolía. Era adusto e serio, como un bardo pondaliano, barbeado con rigor cada mañá. 

Polo tempo en que Alemaña foi derrotada desapareceu. E ninguén tivo noticias. Sábese que deixou a casa arrumada e limpa. E que pagou o que debía. Ninguén o achou en falta.

Sospéitase que regresou, agora que Alemaña deixara de ser un perigo para el. Estar de volta en Frankfurt co nazismo finalmente derrotado, percorrer de novo as avenidas, os xardíns, transistar polas ribeiras do río, aínda que o mundo fose unha ruína, era dalgún xeito unha compensación polo sufrido.  Algunhas tardes de abandono e de preguiza polo río evoco o seu espectro de mito do lugar, o mito do alemán que hai por todas partes. O fuxido, o perseguido, o melancólico e, tamén, o fiel á propia ética. O alemán que perseguía a sombra no solpor, de regreso a casa. Espírito transido de música e traxedia. A máis alta das culturas e a maior das barbaries. E constato o parentesco do Miño a espreguizarse e o Rhin nos seus meandros sen fin por Alemaña. Longas veigas de vides e verdura.