Ás veces é difícil explicar en que consiste o atractivo dunha imaxe, que hai nesa morea de luces e de cores, de sombras e de brillos, que estivo a ollar pra ti no instante en que tiraches a foto e segue a mirar para ti, varios días máis tarde, cando decides que, efectivamente, hai algo aí que te contempla, que non deixa de seguirte, e que non é algo que poidas procurar no teu arquivo mental de imaxes senón que só poderás rexistralo se acodes ás sombras do labirinto sen fin das palabras.

O primeiro que me chama a atención é o que poderíamos denominar conflito de fluencias. Un mundo en movemento, unha vida en crecemento, que obedece a dúas forzas contrarias. 

En primeiro lugar unha forza horizontal, que conduce o río desde dereita cara á esquerda, e que aparece como escura, cando se delonga e aquieta, e dunha brancura nupcial, cando se revolve e axita. Poderiamos dicir, levados de certa deformación filolóxica, que é un eixo sintagmático, semellante ao que as palabras van formando segundo escorren polo tempo, unha despois de outra, nunha orde precisa. 

En segundo lugar todas as elevacións de árbores que erguen o seu voo, suxeitas a esa terra que rega o río (da linguaxe e do tempo), mais dispostas a seguir a chamada sideral das luces dos astros. Están prendidas á terra na mesma marxe da ribeira, mais soñarían, se puidesen, con botar a voar. Poderiamos dicir que son o eixo paradigmático, aquel que non se ordena na fluencia cronolóxica, aínda que se sitúe nas súas marxes, e podería, facilmente, ser cambiado de lugar, substituído. É o plano arbóreo e vexetal. 

Dos catro elementos nos que tanto teimou Gastón Bachelard, como supostos constitutivos do imaxinario, todos están presentes: a auga, a terra, o aire e, sen dúbida, o lume dese sol que ilumina e aquece e que dá temperatura e cromatismo a todo canto se deixa ver. 

Heráclito, Tales, Anaxímenes, Xenófanes e Empédocles, poderían discutir aquí sobre o principio indeterminado de todas as cousas. E certamente que non encontrarían motivo para concertar un acordo.