A idea da adicción como a-dicción, como a falta de dicción, permite comprender algunhas das particularidades da época en que estamos. Non tanto pola adicción como enfermidade crónica, que busca alivio en substancias determinadas ou comportamentos concretos, como polo silencio resultante, polo moito que calamos, incapaces de achegar os nosos códigos de significantes.

Quen non fala faise adicto, isto é, fica sen dicción. Nin di, nin é dito. Nin bendito nin maldito.

Dicía Lacan que o suxeito non sabe o que di, e con moita razón porque, certamente, non sabe o que é. Este carácter radicalmente inesencial do suxeito, propio da especie, obrígao a que dependa do seu discurso porque será nel, no seu discurso, onde encontre sustento como suxeito.

De tal maneira que a nosa primeira adicción somos nós mesmos, esa substancia da que pouco damos falado, por moito que insistamos, porque case nada sabemos, como somos adictos do esquecemento e do descoñecido, sempre en proceso de cura, de reinserción e, finalmente, de recaída.

Dicía Willian Burroughs, ese escritor americano, famoso polas súas múltiplas adicións sobre as que escribía, que ser adicto é ter xa asegurada unha posición no mundo e, no caso das drogas duras, un problema menos na medida en que permiten romper co corpo do outro sexuado ao tornárense inhabilitantes.

Dalgún xeito somos adictos a aquilo do que non falamos. somos adictos do Outro, da elipse, do tesouro infindo dos significantes.

Por iso non paranos de falar e de mentir. E nunca daremos curado.

E o noso volveuse un tempo de adictos conscientes, de humanidade sabedora da imposible cura do esquecemento e da ignorancia, iso que nos revela e nos desvela o último horizonte: a morte.

Velaí o síntoma da hipercomunicación, a rede de contactos incesantes, o abrazo imposible, a forma do narcisismo contemporáneo.