Os camiños de ferro son sempre unha tentación para a mirada. Como todas as grandes metáforas, conteñen no interior unha explosión semántica, unha especie de bomba nuclear da significación que permite que o seu sentido sexa sempre ambiguo e radiante.

Por unha banda a seguridade dun camiño trazado e seguro; pola outra, o infinito. Como o Travis de París-Texas, podería pasar a vida a camiñar por estas vías, seguro de non extraviarme. Seguramente sen o descarrilamento interior do personaxe. E con só unha diferenza: unha cámara para ir tirando fotos.

Entendo que a disposición do fotógrafo, de afrontar o mundo desde a mirada, procurando encher de sentido calquera visión, é, ao mesmo tempo, unha posición crítica e consecuente coa propia distancia que nos impón o mundo. Acceder, desde a conciencia do seu caracter de representación, ao que se nos ofrece por medio da luz. Saber que iso que está aí é o produto dunha circunstancia que, en calquera momento, pode mudar é someter a propia mirada aos caprichos do Kairós, da ocasión, da oportunidade.

Unha actividade que ten sempre algo de cinexética, de caza, mais unha caza incruenta e creativa, empeñada en completar o mundo engadíndolle misterios e sentido. O fotógrafo sabe que a recepción é creación, e fai súa aquela teima derridiana da lecto-escritura. O fotógrafo escribe lendo e torna a súa lectura un proceso de escrita. A foto como indecidible que engadir á Farmacia de Platón. A foto como fármaco, medicina ou veleno. A foto dunha foto dunha foto… dun obxecto. A mise en abyme da creación. Diferenza e repetición. 

Sabemos que non está permitido camiñar polas vías do tren mais sabemos que, pola contra, en sentido metafórico, non está permitido saír fóra deses trazados de ferro en paralelo. Nunha Guía de Extraviados o lóxico sería apelar a ese sentido alegórico e ofrecer as vías como remedio, como o único remedio. Velaí o camiño. Velaí un dos seus sentidos.

Mais sempre cabe parar nalgunha das estacións para mirar o mar; ese caos, esoutra beleza.