Leo por aí que a ciencia é inevitable e a arte, continxente. Que nun determinado momento da historia, en que centos de núcleos investigadores andan detrás dunha descuberta, a persoa que finalmente dá con ela pode ser substituída por outra porque, aínda así, ese momento de luz remataría por ter lugar. 

Mais cando un artista morre, sobre todo se é na súa mocidade, comprendemos que unha parte dese proxecto de sensibilidade ficou inexplorado e orfo e que será imposible que alguén poida continualo. Ben certo é que ás veces esa falta estimula outros proxectos e que unha herdade proveitosa procura reparar a quebra, mais todos achamos de menos as obras de madurez de artistas que morreron no final da mocidade. 

Creo que esta oposición entre necesidade e continxencia, entre ciencia e arte,
invita a unha certa pausa, sobre cando pensamos nas artes mais recentes. Ando desde hai tempo a barallar as posibilidades do que poderíamos chamar caligrafía fotográfica, unha mestura de imaxe mecánica e manuscrito, algo que todos temos feito centos de veces:  escribir a man sobre unha foto. Porque creo que existe por aí un certo camiño a percorrer.

Pode que a fotografía aportase a presenza do plano científico e técnico, coa súa historia, a súa evolución, o seu progreso, e a caligrafía unha presenza elemental do humano, no seu trazo, a súa palabra, o seu punto de inesperado.

E creo que, con independencia de que a foto poida estar escrita ou non, cabe a posibilidade de grafar a foto na edición e no revelado, engadindo trazos que inicialmente non estaban presentes, mais que agora adquiran sentido e significación.

Que se advirta cada foto como froito dunha meditación e dun proceso, dunha mirada por enriba da imaxe que se nos ofrece, un querer dicir desde distintas perspectivas, unha vontade de expresar que implica unha posición e un estilo.

A danza das cancións de Dionisos.