non sei que dixo Nietzsche que todos o aclamaron

e púxose bailar

a tarde viña espindo o corpo de xaneiro

e había unha nostalxia de andoriñas nas luces do solpor

e dixo o mestre ingrato xa ebrio pola danza

miña terra miña terra

terra onde me eu criei

e dáballe por rir ferido de cervexa

e eu díxenlle cabrón

e el díxome Venezia

no tempo que duraban aquelas melodías corría desde o fondo da sala

á porta que se abría a unha varanda

disposta contra o ocaso

e tiña unha furtiva laranxa na súa man

dereita algunha esponxa moi seca no interior

dos petos da chaqueta

e foi por máis champaña

entón houbo un silencio os músicos calaron

pensando que o meu berro era debido

a un duelo ou un litixio

e el púxose a bailar a todos saudando

igual que se levase a música no fondo da mirada

o mesmo que se o voo de oboes e de fagotes

prendese algún incendio polos montes

e eu díxenlle xa canso con ganas de partir

que morras unha noite dun cólico de sombra