Facemos fotos, conscientes da escuridade do instante, como unha proba do conflito entre espazo e tempo, entre o que permanece e o que pasa.  Verba volant, scripta manent, as verbas voan, as escritas permanecen. Como proba do conflito entre a permanencia e o voo. A memoria e a conciencia como pontes que reúnen o que flúe e o que dura. La Durée, chamáballe Bergson. O tempo ebrio a mergullar no mar de viño tinto. 

A tebra que reina no interior da cámara, antes de abrirse o obturador, é un eco da nosa propia confusión. Daquela flúe o mundo, só un instante, o necesario para deixar unha impresión. 

A fotografía como forma de escrita, de duración desa fluencia. Im-primir. Premer cara adentro. A ferramenta que o fotógrafo activa, a cámara,  e coa que procede a im-primir o mundo, esa máquina metáfora, ese ollo máquina, obtén un espectro composto de permanencia e voo, luces e sombras dun espazo, a mácula que deixa un tempo xa ausente. 

O instante fotográfico é un deses instantes de escuridade aberto á luz para im-primir o mundo en devir, un mundo que xa foi. 

A escuridade inefable do real. A distancia irreparable que nos separa do mundo. No mar de viño tinto. E a comprensión desa negrura como estímulo radical do fotógrafo.

O humano proxecta sobre a foto o impulso cósmico que conduce cada cousa á aparición. O mundo existe porque se mostra para nós, que somos vértice de visibilidade, tanto activa como pasiva. Somos dos que miran e, ad-mirando, ollan para si e ollan para o mundo. Entes da perspectiva. 

Igual que xordos seguimos escoitando (Beethoven na novena, fonética e fonoloxía), cegos seguimos mirando, no soño e na ficción, na ideoloxía.  A mirada como música da cegueira. A música como mirada do silencio. Música e mirada. Cegueira e silencio. A mirada e a música como actos de sentido. 

A foto copia algo ao que lle renova o sentido, un incremento dese algo que se amplifica sen repetirse.

A cámara sempre chega como mendicante e regresa como emperatriz.