Teño que admitir que pasei por aquí, representante da suposta especie superior da natureza, dedicada a ollar e a interpretar, aquela que foi quen de inventar a escritura como forma de conxunción entre o que oía e o que vía, a única que se atreveu a escoitar mirando e mirar escoitando, por medio dos grafos que producía, sen advertir este lugar da Terra de Montes, pumariño descendente para o río, lugar de idilio e fantasía. 

Estiven tempo atrás, unha mañá de inverno e vendaval, ocupado noutras buscas e procuras, sen tempo para determe, e gardara no máis fondo da conciencia, nese punto que antecede o esquecemento, a noción deste lugar, como quen garda un segredo vital, unha sorte de talismán para abrir unha cancela, unha porta, e acceder ao Paraíso.

Mais hoxe volvín para facer o retrato. Pretendía algo que está vivo, algo que anima a residir aquí, a caer para ese río, nunha sorte de mestura, tan ideal como imposible, que permite alternar a fatiga do corpo co vigor das árbores novas.

E tomei unha ducia de fotos, case todas moi semellantes a esta, para comprobar máis unha vez a distancia que nos separa do mundo, esa fenda insuperable entre as cousas e nosoutros, entre o corpo e a conciencia, esa quebra que nos determina e nos aílla na nosa soidade ontolóxica de espíritos mundanos, de espíritos errantes, condenados a vagar por estes montes.

Durante días non parou de chover. O inverno regresou en plenitude, disposto a evidenciar a súa presenza. Trouxo un porte violento, de planeta ferido por esta especie hermemeuta que olla e interpreta sen deixar de estragar. Mais hoxe volveu saír o sol. 

Porque pode que este tempo sexa un tempo de vinganza, de rebaixa dos nosos delirios de dominio, dos límites dos nosos corpos, que son reais, sempre máis estreitos que os límites dos nosos desexos. Da necesaria comprensión da finitude do corpo e da existencia. 

Nós a facérmonos medrar con máquinas e tecnoloxía ou a ampliarmos a nosa intelixencia, iso que seguimos sen saber que é, de xeito artificial. O Ego como a produción máis necia do capitalismo. 

Hoxe falei co Cabaleiro da Dúbida no Peito. Había tempo que non o vía. Segue a ter o mesmo aspecto de cando o retratei, de personaxe barroco de ollos escuros e fixos e intelixentes, a barba desigual, que medra en liberdade, sen ningún tipo de arranxo, até que, ao cabo dunhas poucas semanas, comeza a darlle aspecto de indixente.

Dixo que estaba a seguir a miña Guia de Extraviados e que se sentía referido aínda que non o mencionase. E que moitos dos temas lle lembraban as nosas pretéritas conversas no café de sobremesa con Carlos Oroza.

Argumentou que o extravío e o desarraigo son os grandes temas da modernidade desde o flanneur de Baudelaire e citoume uns versos que Carlos sempre nos repetía, mesmo como mantra da súa actitude de elevación, que era tamén de profundidade (xa se sabe, canto mais alto o observador máis profundo vese o mundo): “Necesito algo que no sea humano, algo verdaderamente inocente e imposible”.

Noteino preocupado pola pandemia. O certo, dixo, é que xa imos tendo uns anos e que, aínda que nada disto nos afecte de momento a ti ou a min, polo camiño fomos perdendo unha chea de referentes vitais e afectivos. Xente da nosa idade, que estaba aí e que agora xa non está, que vai sinalando pouco e pouco o camiño, como se quixesen ser os nosos precursores, os nosos pioneiros, na definitiva viaxe de regreso ao misterio e ás tebras.

Lembroume a vez que coincidimos en Roma, hai máis de corenta anos. Os paseos por Piazza Navona.  A taberna popular onde comíanos a diario pasta con verduras e bebíamos o clarete dos deuses. Preguntoume pola nosa amiga, bibliotecaria ela, da que non volvimos saber. Mesmo o seu nome, tantas veces repetido, foise sumir no esquecemento. Acordábase dun retrato que nos fixera na Fontana de Trevi. Nós tan novos e recentes. E inocentes. Seica anda a escribir un ensaio sobre a contrarreforma marxista e o exilio da esquerda lacaniana. O Cabaleiro da Dúbida no Peito. 

Remexendo, encontrei esta foto, dalgúns anos despois, que podería dar conta das sombras desa espectralidade que tento describir.