Igual que o camiñante
Que asoma nunha curva do carreiro,
Perdido ou esmolante
Nas neves de febreiro,
O mundo nos seus ollos por enteiro,

E canso do camiño,
O corpo aterecido polo frío,
Vestido de albo liño
Asenta xunto a un río
E sábese da musa e do extravío,

Así percorro agora
Nas tardes ateigadas de preguiza
A música indolora
Da luz que se enraíza
Nos prados e panascos de Galiza.